Często będąc na spacerze widujemy małe, żółte kwiaty, które niestety błędnie nazywamy “kaczeńcem”. Jak w takim razie naprawdę wygląda kaczeniec, zwany również kniecią błotną? Zapraszam do wpisu.
gatunek: Knieć błotna (łac. Calta palustris)
rodzina: jaskrowate (łac. Ranunculaceae)
Knieć błotna jest byliną o podziemnym, bardzo silnie rozgałęzionym kłączu.
Jej dęta łodyga jest podnosząca się i w przeciwieństwie do kłącza słabo rozgałęziona. Osiąga wysokość nawet do 50 cm.
Liście knieci błotnej charakteryzują się długimi ogonkami, przez co odstają wysoko od ziemi. Blaszka liści ma kształt okrągławo-sercowaty. Co więcej, wygląd liści jest różny w zależności od pory roku. Wiosną ich brzeg jest jest karbowany lub gładki (liście całobrzegie). Po przekwitnięciu natomiast brzeg blaszki liściowej jest ząbkowany. Liście występujące na łodydze knieci mają krótkie ogonki. Na samej górze rośliny natomiast można zaobserwować mniejsze, nerkowate liście całkowicie pozbawione ogonków. Cechą wspólną wszystkich liści jest fakt, że są one gładkie, połyskujące i bardzo dobrze widać na nich unerwienie.
Kwiaty knieci błotnej są stosunkowo duże i mają żółtą barwę. Działki kielicha złożone są z 5 (lub czasem więcej) płatków. Dodatkowo możemy zaobserwować kilka słupków oraz wiele pręcików. Mieszki kwiatowe zebrane są w jeden, charakterystyczny owoc zbiorowy. Kwiaty knieci błotnej pojawiają się przeważnie już w marcu i występują aż do maja.
Knieć błotna jest gatunkiem o bardzo szerokim zasięgu występowania. Możemy spotkać ją w Europie, Azji oraz w Ameryce Północnej. Lubi mokre i wilgotne łąki, na których rośnie całymi kępami lub płatami. Możemy ją znaleźć od nizin aż do gór.
Surowcem zielarskim jest ziele wraz z kwiatami. Jeżeli chcemy je pozyskać to oprócz wilgotnych łąk knieć błotną możemy również spotkać nad stawami, w rowach, bagnach, czy też w wilgotnych lasach olszynowych.
Pamiętajmy jednak, że świeże ziele knieci błotnej jest trujące!
Na chwilę obecną knieć błotna nie jest objęta ochroną.
Knieć błotna często swoimi liśćmi zacienia inne rośliny, hamując ich wzrost – z tego powodu traktuje się ją jako chwast.
P.S. Zapraszam do zerknięcia na inne wpisy, które znajdziecie w zakładce „Wiedza ziołowo” – a tam m.in. pierwiosnek lekarski (klik!), tarnina (klik!) czy hyzop (klik!).
P.S. 2 Widzieliście już moją książkę o Gorączce (klik!)? Jeśli nie to gorąco zachęcam, to skarbnica przydatnych informacji.
1.Rutkowski L.: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006.
2. Rybak D., Rośliny Lecznicze ATLAS, Warszawa, Arkady, 1993.Činčura F., Feráková V., Májovský J., Šomšak L., Záborský J.: Pospolite rośliny środkowej Europy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990